Układ
limbiczny jest nadrzędnym układem kierującym podstawowymi mechanizmami
zachowania człowieka. Błyskawicznie reaguje na zmieniające się warunki
środowiska i ma ogromne znaczenie w procesach decyzyjnych, co w sytuacji
zagrożenia ma ogromne znaczenie dla podtrzymania życia. Początkowa faza reakcji
organizmu na bodziec odbywa się z pominięciem kory mózgowej, co pozwala
maksymalnie skrócić czas reakcji.
Układ
limbiczny jest odpowiedzialny za emocje i ich przetwarzanie, zachowanie i
pamięć, ma wpływ na mechanizmy uczenia się i pamięci, odpowiada za orientację
przestrzenną. To w układzie limbicznym zapadają decyzje o tym, które informacje
będą dalej przetwarzane, a które mogą zostać zignorowane. Ludzki mózg zadaje
sobie pytanie o celowość nabywania wiedzy i jej przydatność. Uświadomienie uczniom celu uczenia się nowych
wiadomości i możliwości zastosowania w praktyce umiejętności powoduje, że mózg
zapamiętuje lepiej, łatwiej i w sposób bardziej trwały. Powiązanie nauczanych
treści z rzeczywistością znaną uczniom, z ich doświadczeniem z jednej strony,
oraz umożliwienie zastosowania nowej wiedzy w sposób interesujący lub przydatny
– z drugiej – to warunki skutecznego nauczania.
Planowanie
lekcji lub cyklu lekcji zaczniemy zatem od określenia celu, jaki nasi uczniowie
powinni osiągnąć. W niektórych systemach szkolnych (np. Summerhill) to uczniowie decydują o tym, czy i czego będą się
uczyć. Chcąc pozostać w zgodzie z realiami współczesnej szkoły z jej podstawą programową i przepisami
oświatowymi można pokusić się o takie planowanie procesu dydaktycznego, by z
jednej strony zaspokoić oczekiwania systemu, a z drugiej – wyjść naprzeciw
potrzebom dziecka i jego mózgu. Określając cel lekcji weźmy pod uwagę:
®
wymagania podstawy
programowej,
®
wiedzę o
funkcjonowania mózgu oraz
®
kontekst.
Kontekst
rozumiem tu szeroko – jako środowisko społeczne, w jakim żyją dzieci (miejscowość,
region, warunki społeczne), indywidualne cechy i predyspozycje uczniów w
klasie, ich zainteresowania i doświadczenia, specyfikę całego zespołu uczniów. Cel
lekcji powinien zostać sformułowany tak, by odnosił się do strefy najbliższego rozwoju
dziecka, był dla niego atrakcyjny, pobudził jego układ limbiczny do działania.
Określenie
celu lekcji:
Cele
nauczyciela (Które wymagania podstawy programowej zostaną na
lekcji zrealizowane?)
Cel
dla ucznia (Jak wymagania podstawy
programowej ująć w strefie najbliższego rozwoju ucznia? W jaki sposób
sformułować cel dla ucznia, by go zaciekawić? Jakie doświadczenia uczniów mają
związek z celem? Jak i komu mogą uczniowie zaprezentować to, czego się nauczą?)
Przykłady:
Cele z podstawy programowej I etap, edukacja
matematyczna. Uczeń:
1) mierzy i zapisuje wynik pomiaru długości;
2) posługuje się jednostkami: milimetr, centymetr;
3) wykonuje łatwe obliczenia dotyczące tych miar (bez
zamiany jednostek i wyrażeń dwumianowanych w obliczeniach formalnych)
Cel dla ucznia: Sprawdzisz ile tektury potrzeba na budowę garażu dla twojego
samochodziku. Lub: Obliczysz ile kolorowego papieru potrzeba do oklejenia
pudełeczka na prezent.
Cele z podstawy programowej I etap
edukacja polonistyczna. Uczeń:
1) wyszukuje
w tekście potrzebne informacje;
2) tworzy
list prywatny;
3) pisze
czytelnie i estetycznie (przestrzega zasad kaligrafii), dba o poprawność
gramatyczną, ortograficzną oraz interpunkcyjną.
Cel dla ucznia: Napiszesz odpowiedź na
list.
Zastanawiam
się, czy zaproponowane cele dla uczniów rzeczywiście mogą być dla nich ciekawe.
Same w sobie – niekoniecznie. Jednak pamiętajmy o tym, że ważne jest nie tylko
to, w jaki sposób sformułowany jest cele, lecz również to – jak go podamy, jaka
stworzymy sytuację. I tak, jeśli dzieci przyniosą swoje samochodziki czy inne
małe zabawki i dla nich będą budować garaż lub domek, to ich zainteresowanie
wzrośnie. Jeśli otrzymają na początku lekcji ciekawe listy (np. wymyślone i
napisane przez nauczycielkę) – to pobudzone zostanie ich zainteresowanie,
uruchomi się motywacja, układ limbiczny zadziała.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz